Είμαστε ένας λαός μαζοχιστών;

Κυριακή, 10 Οκτωβρίου 2010

Είμαστε ένας λαός μαζοχιστών;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«βασάνισέ τον κι άλλο για να νιώσει την υπέρτατη ηδονή. Είναι Ελληνας»

(ανώνυμος)

Στις 9 Μαΐου, σε ανάρτηση στο Ελληνικό Καφενείο με τίτλο, «ο Ρατσισμός των ειδημόνων, της Διανόησης και τα Μπλογκς», έγραφα: «Αυτή η κλίκα των βολεμένων που αποφοίτησε από σχολές τύπου Αναβρύτων, συνέχισε σε κολέγια του εξωτερικού και στις κριτικές των φίλων της άλλων χωρών για την κατάντια της χώρας μας, η φυσιολογική αντίδρασή της ήταν να λούζει τον λαό της με χαρακτηρισμούς του τύπου «τι να κάνουμε, αυτός είναι ο λαός μας. Ενας λαός κατσικοκλεφτών και διεφθαρμένων …..». Τότε, πολλοί σχολιαστές μ’ έβριζαν. Η κυνική δήλωση Ελληνα πρωθυπουργού, προς τον επικεφαλής του Eurogroup κ.Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα», που ήρθε στο φως της δημοσιότητας, έρχεται να επαληθεύσει αυτά που έγραφα τότε και τα οποία δεν είχα βγάλει απ’ το μυαλό μου. Οσοι έχουν ζήσει στο εξωτερικό και έχουν βρεθεί σε παρέες με ξένους και Ελληνες που νιώθουν πως τους αδίκησε η φύση να γεννηθούν στη σύγχρονη Ελλάδα το έχουν βιώσει. Το θέμα όμως δεν είναι αν νιώθω δικαιωμένος γι αυτά που έγραφα τότε, αλλά κατά πόσον έχουμε εθιστεί σαν λαός στο να αυτοεξευτελιζόμαστε. Κατά πόσον έχουμε εθιστεί σαν λαός να μας περιφρονούν και να μας φτύνουν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ευγενείς-ευπατρίδες» ηγέτες μας, κι εμείς να εκλιπαρούμε τη συμπάθεια και την εύνοιά τους. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα πολιτικών μας που διαχωρίζουν τη θέση τους απ’ το λαό και έχουν δηλώσει κατά καιρούς την περιφρόνησή τους σ’ αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν το μέλλον τους. Τι απέμεινε αλήθεια, από την περηφάνια και το φιλότιμο του λαού μας; Το 1651, ο συγγραφέας του Λεβιάθαν Τόμας Χομπς, έγραφε «όταν δεν υπάρχει εξουσία να τους επιβληθεί, οι απλοί άνθρωποι δεν απολαμβάνουν την παρουσία των άλλων αλλά την υπομένουν με δυσαρέσκεια…Ακόμα κι όταν οι άλλοι τους περιφρονούν ή τους υποτιμούν, αυτοί από τη φύση τους πασχίζουν να κερδίσουν την εκτίμησή τους βλάπτοντας ακόμα και τον εαυτό τους». Είχε ο Χομπς εμάς τους Ελληνες στο μυαλό του; Όχι , είχε τους Αγγλους χωρικούς του Μεσαίωνα, τους οποίους όμως σήμερα συναντάς, προφανώς, μόνο στα Βαλκάνια και σε μεγαλύτερο ποσοστό στη χώρα μας. Πώς να πάρεις στα σοβαρά έναν λαό, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός του δηλώνει πως κυβερνά έναν διεφθαρμένο λαό;

Πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις μια οικογένεια, όταν ο ίδιος ο γονιός, διαδίδει σε ξένους, πως εξουσιάζει μια οικογένεια διεφθαρμένη. Πόσο αδιάφθορος μπορεί να είναι ο ηγέτης μιας διεφθαρμένης οικογένειας ή χώρας;

Με εξαίρεση κάποιους δικτάτορες που νόμιζαν πως έχουν διαφορετικό DNA και γι αυτό πίστευαν πως έχουν μια «άνωθεν εντολή», να βάλουν στο γύψο το λαό τους, δε γνωρίζω δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη σύγχρονης χώρας, που να έχει πει κάτι τόσο περιφρονητικό για το λαό του. Το αν τη δήλωση αυτή την έκανε ο Σημίτης ή ο Καραμανλής, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσαν να την είχαν κάνει και οι δυο τους αλλά και οι μισοί βουλευτές μας. Μετά μάλιστα από τα τελευταία γεγονότα οργής του λαού μας προς όλους τους πολιτικούς, το ποσοστό των πολιτικών μας, που βλέπει στο πρόσωπο του λαού μας τον μεγαλύτερο εχθρό του, έχει αυξηθεί ραγδαία. Είναι η ψυχολογία της ομάδας, που αυτομάτως προβάλει το μίσος της σ’ αυτούς που είναι στην απέναντι πλευρά, έστω και συγκυριακά. Το βλέπουμε στις διαδηλώσεις αστυνομικών όταν έχουν απέναντί τους συναδέλφους τους, που είναι υποχρεωμένοι να διαφυλάξουν την τάξη.

Είναι παραπλανητική η δήλωση του ΛΑΟΣ, που μ’ αφορμή τις δηλώσεις του Γιούνγκερ, αντί να καυτηριάσει τη δήλωση του Ελληνα πρωθυπουργού και να απαιτήσει να μάθει όλος ο ελληνικός λαός το όνομά του, να δηλώνει την δυσαρέσκειά του για το έλλειμμα αλληλεγγύης των κοινοτικών εταίρων μας. Ένα κόμμα που στους κόλπους του υπάρχουν πολλοί ακραίοι εθνικιστές, η φιλοσοφία των οποίων εστιάζεται στον κανόνα, «ανάμεσα σε λαούς δεν υπάρχουν φιλίες αλλά μόνο λυκοφιλίες», δεν δικαιολογείται να απαιτεί αλληλεγγύη ανάμεσα σε κράτη και λαούς. Ο Βενιζέλος έλεγε πριν έναν αιώνα περίπου πως «δεν υπάρχει εθνικό δίκαιο αλλά μόνο εθνικό συμφέρον» και το συμφέρον το διεκδικείς δεν το απαιτείς σαν επαίτης.

Είναι απαίτηση του λαού μας να μάθουμε επιτέλους ποιος είναι αυτός ο επίορκος «έλληνας», πρώην πρωθυπουργός. Θα το μάθουμε όσο θα μάθουμε και ποιοι έφαγαν τα λεφτά. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού καταδικάζοντας τις επόμενες γενιές στην ατίμωση και στην ξευτίλα και οι οποίοι έχουν το θράσος, όχι μόνο να εμφανίζονται στα κανάλια αλλά και να μας λένε κατάμουτρα ότι «μαζί τα φάγαμε», θα συνεχίζουν να μας εξευτελίζουν και να μας περιφρονούν, σίγουροι ότι είμαστε ένας λαός μαζοχιστών. Μήπως τελικώς έχουν δίκαιο οι πολιτικοί μας, πως στον πόνο, στην περιφρόνηση, στην ατίμωση και στην υποταγή, βρίσκουμε την υπέρτατη ηδονή;

Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου θα αποδείξουν αν πράγματι είμαστε διαφθαρμένοι και μαζοχιστές. Αν εκλέξουμε περιφερειάρχες και δημάρχους που με την παρουσία τους στο κοινοβούλιο μας ατίμασαν σαν λαό, τότε θα αποδειχθεί ότι είμαστε, όχι μόνο διεφθαρμένοι και μαζοχιστές, αλλά και ηλίθιοι.